کد مطلب:183025 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:266
امام و شهادت
«خطب الحسن بن علی ـ علیه السلام ـ بعد قتل ابیه فی خطبته: لقد حدّثنی حبیبی جدّی رسول الله ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ انّ الامر یملكه اثنا عشر اماماً من اهل بیته و صفوته، ما منّا الاّ مقتول أو مسموم.» [1] .
«امام حسن ـ علیه السلام ـ بعد از شهادت امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ ضمن خطبه ای فرمود: جدّ محبوبم رسول الله به من چنین حدیث كرد كه امر امامت را دوازده امام از اهل بیت و برگزیدگان ایشان به عهده خواهند گرفت. همه ی ما یا كشته خواهیم شد یا مسموم.»
مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار می فرماید:
«بسیاری از اصحاب ما نظر بر این دارند كه ائمه ما ـ علیهم السلام ـ همگی به صورت شهادت از این دنیا رفته اند و برای این مدعا به قول امام صادق ـ علیه السلام ـ استدلال نموده اند كه همگی ما شهید هستیم.» [2] .
شهادت، هنر مردان خدا و نقطه اوج انسانیت است و امامان ما كه كمال انسانیت را دارا بودند و نمونه تام و كامل انسان بودند، به این مقام از دیگران سزاوارترند. امام سجاد ـ علیه السلام ـ از كاروان شهدای كربلا و بقیة الشهدا این كاروان بود كه به تقدیر الهی باید می ماند تا پیام كربلا كه همانا احیای اسلام بود را برساند و منصب امامت را به عهده گیرد و این امانت الهی را به امامان بعدی بسپارد. شهادت برای امامان ما زینت و فخر است. امام سجاد پس از اسارت در كاخ ابن زیاد در میان كاروان اسیران ـ وقتی ابن زیاد او را تهدید به قتل كرد ـ فرمود:
«ای ابن زیاد! آیا مرا به مرگ تهدید می كنی و می ترسانی؟ آیا ندانستی كه مرگ برای ما عادت است و شهادت مایه ی سربلندی ماست؟» [3] .
خاندان اهل بیت، خاندان شهادت بودند. پدر آن حضرت؛ حضرت سیدالشهداء، آقا و سرور تمامی شهدا بود. برادرانش از شهدای كربلا بودند. عموی بزرگوارش حضرت امام مجتبی ـ علیه السلام ـ به شهادت رسید.
جد بزرگوارش علی مرتضی، شهید محراب بود و جده مكرمه شان حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ را نیز دنیاطلبان به شهادت رساندند و سایر ائمه ـ علیهم السلام ـ نیز چنین اند. آن حضرت نیز پس از عمری جهاد، تلاش و رنج در راه احیا و اعتلای فرهنگ نبوی، در روز شنبه، [4] یازدهم یا دوازدهم محرم [5] سال 95 هجری [6] در زمان حكومت ولید بن عبدالملك به دست هشام بن عبدالملك [7] یا خود ولید بن عبدالملك [8] به شهادت رسید و در بقیع، كنار عموی بزرگوار خویش به خاك سپرده شد. [9] امام صادق ـ علیه السلام ـ می فرماید:
«شبی كه علی بن الحسین ـ علیه السلام ـ وعده دیدار حق را داشت به پدرم فرمود: پسرم آب وضویی برایم بیاور. پدرم آب وضویی برایشان آورد. فرمود: این را نمی خواهم چون در آن مرداری است. پدرم رفت و چراغ آورد و دید در آن، موش مرده ای است. آب وضوی دیگری برایشان آورد. فرمود: پسر جان! این همان شبی است كه مرا وعده داده اند....» [10] .
حضرت ابوالحسن ـ علیه السلام ـ می فرماید:
«وقتی زمان وفات علی بن الحسین ـ علیه السلام ـ فرا رسید بی هوش شد و سپس چشمان خود را باز كرد و سوره «اذا وقعت الواقعه» و «انا فتحنا» را قرائت كرد و فرمود: حمد و سپاس خدایی را كه وعده خود با ما را وفا كرد و زمین را به ارث ما داد كه در بهشت هر جا كه خواهیم جا گیریم، چه نیك است پاداش اهل عمل، و همان ساعت قبض روح شد و چیز دیگری نفرمود.» [11] .
السلام علیه یوم ولد و یوم استشهد و یوم یُبعث حیّاً.
«امام حسن ـ علیه السلام ـ بعد از شهادت امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ ضمن خطبه ای فرمود: جدّ محبوبم رسول الله به من چنین حدیث كرد كه امر امامت را دوازده امام از اهل بیت و برگزیدگان ایشان به عهده خواهند گرفت. همه ی ما یا كشته خواهیم شد یا مسموم.»
مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار می فرماید:
«بسیاری از اصحاب ما نظر بر این دارند كه ائمه ما ـ علیهم السلام ـ همگی به صورت شهادت از این دنیا رفته اند و برای این مدعا به قول امام صادق ـ علیه السلام ـ استدلال نموده اند كه همگی ما شهید هستیم.» [2] .
شهادت، هنر مردان خدا و نقطه اوج انسانیت است و امامان ما كه كمال انسانیت را دارا بودند و نمونه تام و كامل انسان بودند، به این مقام از دیگران سزاوارترند. امام سجاد ـ علیه السلام ـ از كاروان شهدای كربلا و بقیة الشهدا این كاروان بود كه به تقدیر الهی باید می ماند تا پیام كربلا كه همانا احیای اسلام بود را برساند و منصب امامت را به عهده گیرد و این امانت الهی را به امامان بعدی بسپارد. شهادت برای امامان ما زینت و فخر است. امام سجاد پس از اسارت در كاخ ابن زیاد در میان كاروان اسیران ـ وقتی ابن زیاد او را تهدید به قتل كرد ـ فرمود:
«ای ابن زیاد! آیا مرا به مرگ تهدید می كنی و می ترسانی؟ آیا ندانستی كه مرگ برای ما عادت است و شهادت مایه ی سربلندی ماست؟» [3] .
خاندان اهل بیت، خاندان شهادت بودند. پدر آن حضرت؛ حضرت سیدالشهداء، آقا و سرور تمامی شهدا بود. برادرانش از شهدای كربلا بودند. عموی بزرگوارش حضرت امام مجتبی ـ علیه السلام ـ به شهادت رسید.
جد بزرگوارش علی مرتضی، شهید محراب بود و جده مكرمه شان حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ را نیز دنیاطلبان به شهادت رساندند و سایر ائمه ـ علیهم السلام ـ نیز چنین اند. آن حضرت نیز پس از عمری جهاد، تلاش و رنج در راه احیا و اعتلای فرهنگ نبوی، در روز شنبه، [4] یازدهم یا دوازدهم محرم [5] سال 95 هجری [6] در زمان حكومت ولید بن عبدالملك به دست هشام بن عبدالملك [7] یا خود ولید بن عبدالملك [8] به شهادت رسید و در بقیع، كنار عموی بزرگوار خویش به خاك سپرده شد. [9] امام صادق ـ علیه السلام ـ می فرماید:
«شبی كه علی بن الحسین ـ علیه السلام ـ وعده دیدار حق را داشت به پدرم فرمود: پسرم آب وضویی برایم بیاور. پدرم آب وضویی برایشان آورد. فرمود: این را نمی خواهم چون در آن مرداری است. پدرم رفت و چراغ آورد و دید در آن، موش مرده ای است. آب وضوی دیگری برایشان آورد. فرمود: پسر جان! این همان شبی است كه مرا وعده داده اند....» [10] .
حضرت ابوالحسن ـ علیه السلام ـ می فرماید:
«وقتی زمان وفات علی بن الحسین ـ علیه السلام ـ فرا رسید بی هوش شد و سپس چشمان خود را باز كرد و سوره «اذا وقعت الواقعه» و «انا فتحنا» را قرائت كرد و فرمود: حمد و سپاس خدایی را كه وعده خود با ما را وفا كرد و زمین را به ارث ما داد كه در بهشت هر جا كه خواهیم جا گیریم، چه نیك است پاداش اهل عمل، و همان ساعت قبض روح شد و چیز دیگری نفرمود.» [11] .
السلام علیه یوم ولد و یوم استشهد و یوم یُبعث حیّاً.
[1] بحارالانوار، ج 27، ص 217.
[2] همان، ص 209.
[3] لهوف، ص 171.
[4] بحارالانوار، ج 46، ص 153؛ مناقب، ص 189.
[5] مناقب، ص 189. بعضي گفته اند 18 محرم و بعضي گفته اند 25 محرم.
[6] همان، ص 189.
[7] بحارالانوار، ج 46، ص 153.
[8] همان، ص 153.
[9] همان، ص 154.
[10] كافي، كليني، ترجمه و شرح سيد جواد مصطفوي، انتشارات مسجد، ج 2، ص 371.
[11] همان، ص 372.